Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 maja 2008 r., sygn. I SA/Gd 43/08

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Asesor WSA Irena Wesołowska, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędzia WSA Ewa Wojtynowska (spr.), Protokolant Referent Dorota Pellowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 8 maja 2008 r. sprawy ze skargi R. O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiąc marzec 2005 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego działając m.in. na podstawie art. 88 ust. 3 a pkt 4 lit a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.u. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej jako "ustawa o VAT") określił R. O. zobowiązanie podatkowe w podatku VAT za miesiąc marzec 2005 r. w wysokości [...] złotych oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe.

Organ zakwestionował prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez A Sp. z o.o., (dalej jako A) tj. z faktury VAT nr [...] z dnia 15 marca 2005 r. dokumentującej sprzedaż 79,50 mb rury stalowej, faktury VAT nr [...] z dnia 18 marca 2005 r. dokumentującej sprzedaż prętów walcowanych oraz usługę cięcia, faktury VAT nr [...] z dnia 16 marca 2005 r. oraz faktury VAT nr [...] z dnia 17 marca 2005 r. dokumentujących sprzedaż blachy w łącznej ilości 15000 kg.

W ocenie organu pierwszej instancji przeprowadzone w sprawie postępowanie wyjaśniające wykazało, że opisane w fakturach czynności nie zostały faktycznie dokonane, ponieważ wystawca faktur nie posiada jakichkolwiek dowodów wskazujących na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie w nich uwidocznionym.

W odwołaniu R.O. wniósł o uchylenie powyższej decyzji w związku z naruszeniem art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. 2005 Nr 8 poz. 60 ze zm.; dalej jako "O.p.") poprzez wydanie decyzji niezgodnej z prawem wspólnotowym.

Powołując się na orzecznictwo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości podatnik wskazał, że błędy i zaniedbania leżące po stronie sprzedawcy nie mogą ograniczać prawa nabywcy do odliczeń podatku VAT. Ograniczenie takie nakładane na mocy art. 88 ust. 3 a pkt 4 lit a ustawy o VAT także na podatników działających zgodnie z przepisami prawa, stanowi naruszenie art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG, Dz.U. WE L 145 z 13 czerwca 1977 r., dalej jako "VI dyrektywa o VAT"), pozostając sprzeczne z zasadą proporcjonalności i zasadą neutralności podatku VAT. Tym samym, jeżeli sprzedaż wystapiła, a jedynie podmiot, który dokonał sprzedaży jest podmiotem nieistniejącym, to nie można uznać, że konsekwencje w takiej sytuacji powinien ponieść kupujący.